شاید گفتن این جمله از بسیاری چیزها بهتر باشد که برگزاری هر جشنواره ای به بالندگی و رشد شعر کمک می‌کند. به خصوص در حوزه شعر ، زیرا جوانان هم از نظر مالی کمتر توانایی انتشار کتاب دارند و هم چون ناشناس هستند ناشران آثار آنان را منتشر نمی‌کنند. خوبی جشنواره‌ها یز در همین نکته است که موجب شناسایی این هنرمندان جوان می‌شود، از آنان تقدیر می‌کند و موجب می‌شود که به کاری که انجام می‌دهند دلگرم شوند.
کاری که حوزه هنری می‌تواند انجام دهد این است که آثار برجسته و قابل تامل را منتشر کند، شاید این بهترین جایزه‌ای باشد که می‌توان به این نوقلمان هنرمند اهدا کرد.
با این حال در چنین جشنواره‌‌هایی یک نکته آزار دهنده دیده می‌شود، نکته‌ای که زنگ خطری برای شعر امروز ماست. من شعر انقلاب را از آنچه امروز در ادب فارسی روی می‌دهد جدا نمی‌دانم و معتقدم هر خطری که شعر امروز ما را تهدید کند، گریبان‌گیر شعر انقلاب نیز شده است.
آنچه من امروز ان را به عنوان آسیبی جدی شعر معاصر ایران را تهدد می‌کند، دوری جوانان از ادب کلاسیک و حتی معاصر فارسی است. آنچه ما آن را شعر می‌نامیم باید پیوند خود را با ادب گذشته حفظ کند و ما هرچه بتوانیم این پیوند را بیشتر پدید آوریم تنه این درخت تنومندتر شده و آثار هنرمندان جوان از یک ارجمندی بیشتری خواهد شد.
شاعران برجسته معاصر بخش اعظم موفقیت خود را مدیون همین انس و الفت و با ادب گذشته هستند، بسیار چیزها از ادب گذشته آموخته‌اند که می‌توان ردپای آن را در زبان و فرم و معنای کارهای آنان مشاهده کرد. اما شاعران جوان که کمتر به این موضوع توجه کرده‌اند متاسفانه باید بدانند که راه به جایی نخواهند برد.
آسیب بعدی شعر امروز، تقلید است، کپی برداری از شعر،� امروز دو شکل دارد، گاهی با ظهور مثلا یک شکل نو از غزل، همه شروع به گفتن آثار مشابه می‌کنند و گاهی که بسیار بدتر هم هست، از شاعران آن سوی آب‌ها تقلید می‌کنند. شاعرانی که از جغرافیای زندگی گرفته تا فکر و آرمان و عقیده با ما متفاوت هستند. حتی در آن سوی آب‌ها نیز هنردوستان علاقه دارند که از ما آثاری مبتنی بر فرهنگ شرق ببینند، نه اینکه ما آثاری مشابه کارهای خودشان به آنان ارائه دهیم که که البته بسیار ضعیف نیز هستند. در واقع اگر جوانان می می‌خواهند مقلد آنان باشند بد نیست به این نکته توجه کنند که نه آنان شاعر هویت باخته شرقی را می‌خواهند و نه مخاطب داخلی می‎تواند با آثارشان ارتباط درست و عمیقی برقرار کند.
بسیاری از متفکران و شاعران جهان از گوته تا آندره ژید، علاقه خود را به زبان و ادب فارسی نشان داده‌اند، این نشان می‌دهد نیازی نیست ما با وجود این منبع غنی که در اختیار داریم از دیگران تقلید کنیم، بهتر است ببینیم گه شاعران دیروز و امروز خودمان چه کرده‌اند، زیرا هر چیز تازه‌ای که بخواهیم در ادب گذشته ما و به خصوص در زبان شاعران بزرگی مانند "نظامی" وجود دارد. متاسفانه ما چون از آنچه که خود داریم و مایه شگفتی دیگران است بی خبریم، فکر می کنیم که چیزی نداریم، از دیگران تقلید می‌کنیم، دیگرانی که تقلید ما از خودشان را دوست ندارنند و البته این نکته مهم و حیاتی را نیز نمی دانیم که: خلق را تقلیدشان بر باد داد.